به نظر می آید یک ستاره ی سرخ رنگ بزرگ که در فاصله ی ۱۶ هزار سال نوری از ما قرار دارد یکی از اعضای نسل دوم ستارگان جهان باشد.
به گزارش نیوزتل به نقل از ایسنا و به نقل از ساینس آلرت، تجزیه و تحلیل فراوانی ترکیبات شیمیایی این ستاره نشان داده است که که دارای عناصری است که در طول حیات و مرگ ستاره های نسل اول تولید می شود. با کمک این ستاره امکان دارد بتوان نسل اول ستاره ها را که تابحال هیچکدام از آنها کشف نشده اند بیابیم. نسل اول ستارگان نخستین ستاره هایی هستند که بعد از انفجار بزرگ تشکیل شده اند.
محققان در بررسی هایشان از روش نورسنجی هم استفاده کردند در این روش شدت نور برای یافتن اجرام قدیمی اندازه گیری می شود.
محققان در مقاله خود کشف ستاره ی “SPLUS J۲۱۰۴۲۸.۰۱−۰۰۴۹۳۴.۲” را گزارش کردند این ستاره ی “ستاره کم فلز”(metal-poor star) توسط طیف سنجی با وضوح متوسط و بالا تایید شده است.
باآنکه ما باور داریم که درک خوبی از تشکیل جهان بعد از “انفجار بزرگ” داریم اما اطلاعات کمی در مورد نخستین ستاره هایی که تشکیل شدند یعنی ستارگان نسل اول داریم.
نحوه ی تشکیل ستاره های امروزی به ما سرنخ های زیادی در مورد تشکیل ستاره های اولیه می دهد اما تا زمانی که این ستاره های نسل اول را پیدا نکنیم یافته های ما بر پایه ی داده های ناقص خواهد بود.
ستاره های نسل دوم از نظر ترکیبات شباهت زیادی به ستاره های نسل اول دارند و ما آنها را از روی عناصری که به شدت در آنها کم است مثل کربن، آهن، اکسیژن، منیزیوم و لیتیوم شناسایی می نماییم. علت این کمبود عدم وجود عناصر سنگین قبل از تشکیل ستاره هاست. زمانی که این ستاره ها تشکیل می شدند جهان دارای دو عنصر هلیوم و هیدروژن بوده است و ستاره ها هم از همین مواد بوجود آمده اند و عناصر سنگین تر در اثر فرایند همجوشی در هسته ی آنها شکل گرفته اند.
در فرایند همجوشی ابتدا هیدروژن تبدیل به هلیوم می شود و سپس هلیوم به کربن تبدیل می شود و در نهایت این عناصر به آهن تبدیل می شوند. همه ی این موارد به جرم ستاره بستگی دارد. ستاره های کوچک توانایی تبدیل هلیوم به کربن را ندارند و پرجرم ترین ستاره ها هم نمی توانند آهن را به شکل دیگری تبدیل کنند و زمانی که هسته ی آنها کاملا از آهن پر می شود تبدیل به ابرنواختر می شوند.
انفجارهای کهکشانی سبب پخش شدن تمامی این عناصر در فضا می شوند. انرژی بسیار زیاد این انفجارها سبب ایجاد واکنش های هسته ای و تشکیل عناصر سنگین تری مثل طلا، نقره توریوم و اورانیوم می شود. ستاره های جدیدی که از این عناصر تشکیل می شوند حاوی فلزات سنگین تری هستند.
ستاره های امروزی بالاترین سطح فلزینگی را دارند. فلزینگی نشان دهنده ی نسبتی از جرم یک جسم نجومی است که از عنصرهایی به جز هیدروژن و هلیوم ساخته شده است. محدود بودن منابع هلیوم و هیدروژن جهان نشان دهنده ی آن است که در نهایت روزی می رسد که هیچ ستاره ی جدیدی تشکیل نمی گردد.
با استفاده از روش نورسنجی گروهی از ستاره شناسان تحت رهبری آزمایشگاه تحقیقات نجومی فدرال آمریکا(NOIRLab) موفق به کشف ستاره ی “SPLUS J۲۱۰۴۲۸-۰۰۴۹۳۴” شدند. باآنکه این ستاره کمترین سطح فلزینگی را ندارد اما در سطح متوسط قرار دارد. کمترین سطح فلزینگی تابحال متعلق به ستاره ی “SMSS J۰۳۱۳-۶۷۰۸” است.
این ستاره پایین ترین میزان کربن کشف شده در یک ستاره ی کم فلز را داراست. محققان برای کشف نحوه ی تشکیل این ستاره یک مدل سازی نظری اجرا کردند. آنها دریافتند که ترکیبات موجود در “SPLUS J۲۱۰۴۲۸-۰۰۴۹۳۴” که شامل کربن کم و فراوانی معمولی سایر عناصر است می تواند ناشی از یک ابرنواختر پر انرژی از نسل اول ستارگان با اندازه ی ۲۹.۵ برابری خورشید باشد.
البته بهترین مدلها هم موفق به شبیه سازی میزان سیلیکون موجود در این ستاره نشدند و محققان می گویند، باید به دنبال ستاره های قدیمی بیشتری با ترکیبات مشابه برای حل این اختلاف گشت.

منبع: نیوزتل