پژوهشگران آمریکایی در بررسی خود روی میمون ها توانستند با بهره گیری از نوعی پادتن انسانی، نشانه های کووید-۱۹ را در آنها کاهش دهند.
به گزارش نیوزتل به نقل از ایسنا و به نقل از ساینس دیلی، پژوهشی که در “دانشگاه کالیفرنیا، دیویس”(UC Davis) انجام شده است، نشان میدهد که “پادتن های مونوکلونال”(Monoclonal antibodies)، از میمون های “ماکاک”(Macaque) پیر و مبتلا به دیابت در مقابل کووید-۱۹ محافظت می کنند و نشانه های التهاب را خصوصاً در مایع مغزی-نخاعی کم می کنند.
بگفته پژوهشگران، داده های این پژوهش نشان می دهند که پادتن های خنثی کننده، از نتایج نامطلوب التهابی مبتلاشدن به کروناویروس پیشگیری می کنند. نتایج این پژوهش توضیح می دهند که پادتن های مورد استفاده بواسطه واکسن یا بعنوان درمان، چگونه می توانند بر روند بیماری تاثیر بگذارند. همچنین، این پژوهش نشان میدهد که پادتن ها را می توان بعنوان یک درمان پیشگیرانه برای افراد در معرض خطر همچون سالمندانی که در خانه سالمندان نگهداری می شوند، تجویز کرد.
“اسمیتا ایر”(Smita Iyer)، استاد لطمه شناسی، میکروبیولوژی و ایمنی شناسی دانشگاه کالیفرنیا، دیویس و از پژوهشگران این پروژه اظهار داشت: کووید-۱۹ در افراد مسن و افراد مبتلا به بیماریهای پیش زمینه ای، شدیدتر است. احتمال سرکوب ایمنی در افراد مسن و افراد مبتلا به دیابت، بیشتر است اما اگر سطح پادتن به اندازه کافی افزایش یابد، می توان از عفونت شدید جلوگیری کرد.
واکنش های ایمنی ناشی از واکسن، در پیش گیری از بیماریهای شدید و مرگ و میر، بسیار موثر هستند اما یک واکنش ایمنی التهابی شدید نیز می تواند مسئول خیلی از لطمه های ناشی از عفونت شدید باشد. ایر افزود: ما می خواهیم عوامل تعیین کننده ایمنی را بشناسیم.
ایر و همکارانش در این پژوهش، دو پادتن مونوکلونال انسانی را مورد بررسی قرار دادند که پروتئین خوشه ای کروناویروس را در میمون های ماکاک مسن و مبتلا به دیابت هدف قرار می دادند. ماکاک ها در ۲۱ تا ۲۲ سالگی، معادل انسان هایی بودند که در اواسط دهه ۶۰ زندگی خود هستند. میمون ها هم مانند انسان های سالخورده، به فشار خون بالا و دیابت مبتلا بودند. پژوهشگران سه روز قبل از ابتلای میمون ها به کروناویروس، به آنها پادتن تزریق کردند.
پیشگیری از التهاب دستگاه عصبی مرکزی
مبتلاشدن به کووید-۱۹ در میمون های ماکاک؛ خصوصاً میمون هایی که با پادتن های مونوکلونال درمان شده بودند، عموما خفیف بود. این میمون ها کنترل بیشتری بر نشانه های التهاب در ریه خود داشتند.
پژوهشگران یک هفته بعد از عفونت، نفوذ سلول های تی را به مایع مغزی-نخاعی میمون های تحت کنترل مشاهده نمودند. آنها آران ای ویروس را در مایع مغزی-نخاعی پیدا نکردند. ماکاک هایی که با پادتن ها درمان شده بودند، التهابی در مایع مغزی-نخاعی نشان ندادند.
این نشانه های التهاب در دستگاه عصبی مرکزی ممکنست با نشانه های عصبی کووید-۱۹ در انسان و بروز کووید-۱۹ طولانی که نشانه های آن تا ماه ها بعد از مبتلاشدن باقی می مانند، مرتبط باشند.
این پژوهش، در مجله “Cell Reports” به چاپ رسید.