یک مطالعه جدید نشان داده است سیارکی که ۶۶ میلیون سال پیش دایناسورها را از بین برد، دو سال تاریکی را روی زمین برانگیخته است.
به گزارش نیوزتل به نقل از ایسنا و به نقل از دیلی میل، یک مطالعه جدید نشان میدهد سیارکی که دایناسورها و تقریباً تمام حیات را ۶۶ میلیون سال پیش نابود کرد، دو سال تاریکی را بر روی زمین سبب شده است.
به قول تیمی از آکادمی علوم کالیفرنیا، بلافاصله بعد از برخورد این سیارک به سیاره زمین، دوده ناشی از آتشسوزی ها آسمان را پر کرده و نور خورشید را کاملا مسدود کرده است.
این سیارک با عرض ۱۲ کیلومتر با سرعت ۲۷ هزار مایل در ساعت(حدود ۴۴ هزار کیلومتر بر ساعت) درحال حرکت بود که به خلیج مکزیک کنونی برخورد کرد و یک دهانه برخوردی به نام “دهانه چیکشلوب”(Chicxulub) ایجاد کرد.
برخورد این سیارک با زمین در نهایت به انقراض ۷۵ درصد از کل حیات روی زمین منجر گردید و دانشمندان مدت هاست که درحال بررسی اثرات بعدی این برخورد هستند.
حالا یک تیم آمریکایی در یک مطالعه جدید کشف کرده است که محرک اصلی این انقراض وسیع امکان دارد ابرهای متشکل از خاکستر و ذرات دوده باشد که بعد از این برخورد در جو زمین پخش شده اند.
آنها می گویند این ابرها تا دو سال باقی مانده اند و بخش های بزرگی از زمین را در تاریکی قرار داده اند و رشد یا بقا را برای هر چیزی سخت کرده اند.
حیات در منطقه اطراف این برخورد فوراً از بین رفت، اما در سالهای بعد از برخورد، خسارات قابل توجه و بیشتری بر حیات و سیاره زمین وارد شد.
این خسارات شامل امواج جزر و مدی، سیل و تغییرات عظیم محیطی همچون پرتاب ذرات به جو و گسترش آنها در سرتاسر جهان است.
محققان می گویند در حالیکه زمین در تاریکی پوشیده شده بود، فرایند فتوسنتز که فرآیندی است که گیاهان برای رشد از آن استفاده می نمایند، با مشکل مواجه گردید و این منجر به فروپاشی اکوسیستم شد و حتی بعد از بازگشت نور خورشید، کاهش فعالیت فتوسنتزی برای چندین دهه ادامه داشت.
این تاریکی جوی ناشی از سنگ های پودر شده و اسید سولفوریک ناشی از برخورد به شکل ابر در آسمان پدیدار شد و با سرد شدن دمای جهانی و تولید باران اسیدی، منجر به شروع آتشسوزی های جنگلی شد.
“پیتر روپنارین” نویسنده این مطالعه توضیح داد که این “سناریوی زمستان هسته ای”، همانطور که برای نخستین بار در دهه ۱۹۸۰ عرضه شد، نقش مهمی در انقراض دسته جمعی ایفا کرده است.
برخلاف این که برای بیشتر از چهار دهه در مورد این واقعه نظریه پردازی شده است، تنها در دهه گذشته مدل هایی برای مشاهده تاثیر این تاریکی بر حیات روی زمین بوجود آمده است.
“روپنارین” اظهار داشت: تفکر رایج هم اکنون این است که آتشسوزی های وسیع جهانی منبع اصلی دوده های ریز بوده که در اتمسفر فوقانی معلق شده اند. غلظت دوده در چند روز تا هفته های اول آتشسوزی به اندازه ای زیاد بوده است که میزان نور خورشید ورودی را به سطحی پایین آورده که در نتیجه از فتوسنتز جلوگیری کرده است.
این تیم، تأثیر این دوره تاریک طولانی مدت را با بازسازی جوامع اکولوژیکی که در زمان برخورد سیارک وجود داشتند، مورد مطالعه قرار دادند. آنها ۳۰۰ گونه را انتخاب کردند و مورد بررسی قرار دادند. سپس شبیه سازی هایی را ایجاد کردند تا این گونه ها را در معرض دوره های تاریکی از ۱۰۰ تا ۷۰۰ روز قرار دهند تا دریابند چه مدت تاریکی به سطح انقراضی منجر می شود که حالا می دانیم در بین گونه های مهره دار اتفاق افتاده است.
سوابق فسیلی نشان میدهد که حدود ۷۳ درصد از گونه های مهره داران بعد از این حادثه منقرض شده اند.
“روپنارین” می گوید که شروع این تاریکی به سرعت اتفاق افتاده و ظرف چند هفته به حداکثر رسیده است.
اگر تاریکی فقط ۱۵۰ روز طول بکشد، اکوسیستم ها به طور عمده می توانند بهبود یابند، اما بعد از ۲۰۰ روز به «نقطه اوج بحران» می رسند. این نقطه ای است که بعضی از گونه ها با رسیدن به آن منقرض شدند و ترکیب گونه های باقی مانده به شکلی تغییر نمود که به اکوسیستم لطمه زد.
وقتی در این شبیه سازی، تاریکی تا ۷۰۰ روز طول کشید، انقراض ها به صورت قابل ملاحظه ای افزوده شد و به ۸۱ درصد از کل حیات روی زمین رسید که نشان میدهد حیوانات در آن دوره حدود دو سال تاریکی را تجربه کرده اند.
“روپنارین” می گوید: شرایط در سرتاسر جهان به سبب جریان جوی و تغییرات دما متفاوت بوده است، اما ما تخمین زدیم که تاریکی می توانسته تا دو سال در منطقه برخورد ادامه داشته باشد.
وی تصریح کرد که این یافته ها مقدماتی هستند و فقط یک اکوسیستم را بررسی می کنند.
شبیه سازی های بیشتر نشان میدهد که اگر زمین ۷۰۰ روز در تاریکی فرو رفته باشد، ۴۰ سال طول کشیده است تا شرایط به حالت قبل بازگردد.
این یافته ها در نشست سالانه اتحادیه ژئوفیزیک آمریکا(AGU) عرضه شده است.

منبع: نیوزتل