نیوزتل: برای جلوگیری از لطمه شنوایی در طول درمان سرطان، یک محقق دانشگاه اوکلاهما سیستم دارورسانی جدیدی ایجاد کرد که داروها را به گوش داخلی منتقل می کند.

به گزارش نیوزتل به نقل از مهر، داروی شیمی درمانی سیس پلاتین برای خیلی از بزرگسالان و خردسالان دچار سرطان یک داروی نجات بخش است، اما اغلب موجب کاهش شنوایی می شود، عارضه جانبی که می تواند کیفیت زندگی را بعد از درمان کم کند.
هنگامی که بیمار سیس پلاتین دریافت می کند، دارو به سرعت راه خودرا به حلزون گوش، اندام حلزونی شکل در گوش داخلی، پیدا می کند. این دارو برای ماه ها در حلزون گوش باقی می ماند، جایی که به سلول های مویی ریز که نقش مهمی در توانایی مغز برای تفسیر صدا دارند، لطمه می رساند. هنگامی که سلول های مو لطمه می بینند، هیچ گاه بازسازی نمی شوند و شنوایی آغاز به کاهش می کند. این اثر خصوصاً در خردسالان آشکار است.
این واقعیت، دکتر ویبوتی آگراهاری، استادیار کالج داروسازی دانشگاه اوکلاهاما، را برانگیخت تا روشی برای قرار دادن داروها در گوش بوجود آورد، جایی که اساساً با نزدیک شدن به سیس پلاتین، نگهبانی می دهند.
آگراهاری می گوید: «برای درمان این نوع کم شنوایی، ما می خواستیم روی یک روش درمان پیشگیرانه تمرکز نماییم. می خواستیم یک رویکرد دارورسانی هدفمند ایجاد نماییم که بتواند مستقیم به گوش داخلی تزریق شود، نه داروی خوراکی که باید در سراسر بدن حرکت نماید. این مشکل خصوصاً در خردسالان خردسالی که برای مقابله با سرطان درمان می شوند بسیار مهم می باشد، برای اینکه آنها درحال یادگیری و رشد شناختی زیادی هستند.»
برای ایجاد سیستم تحویل دارو، آگراهاری و تیم تحقیقاتی او مسیری را که تا گوش داخلی طی می کند و موانعی که در طول مسیر با آن مواجه می شود، به دقت بررسی کردند. به عنوان یک حمل کننده دارو، این سیستم تحویل مانند یک وسیله نقلیه پیچیده با GPS عالی است.
بخش خودرو این سیستم از هیدروژل تشکیل شده است که موادی مبتنی بر آب هستند که می توانند ساختار را برمبنای محیط اطراف تغییر دهند. هیدروژل بصورت مایع است تا بتوان آنرا بوسیله تزریق وارد بدن کرد، اما هنگامی که با دمای بدن مواجه گردید به ژل تبدیل می شود. این هیدروژل همین طور با بدن انسان سازگار است، بدین سبب سیستم ایمنی به آن به عنوان یک مهاجم نگاه نمی نماید.
در داخل هیدروژل، نانوذراتی وجود دارد، موادی که در حقیقت حامل داروها هستند. هر نانوذره حدود ۱۰۰ نانومتر عرض دارد. اندازه کوچک، این نانوذرات را قادر می سازد تا از غشایی که در راه رسیدن به حلزون با آن مواجه می شوند عبور کنند. هنگامی که آنها به مقصد خود می رسند، محیط حلزون موجب آزاد شدن داروها می شود و به سبب این که نانوذرات در داخل هیدروژل قرار دارند، مانند یک داروی آهسته رهش به آرامی تخلیه می شوند. این ژل همین طور از لغزش نانوذرات به داخل شیپور استاش، ساختار لوله مانند نزدیک حلزون، جلوگیری می کند.
آگراهاری این سیستم تحویل دارو را در لابراتوار خود با بهره گیری از خطوط سلولی گوش داخلی آزمایش کرده است. این رویکرد حالا در مدلهای حیوانی با همکاران وی در موسسه Hough Ear در اوکلاهاما سیتی آزمایش می شود. بااینکه این مطالعه در مراحل اولیه خود است، اما هم اکنون نتایج مثبتی را نشان داده است.
نتایج مطالعات وی در مورد این نوآوری امیدوارکننده در نشریه Journal of Controlled Release و Journal of Nanobiotechnology انتشار یافته است.

منبع: نیوزتل