پژوهشگران ˮدانشگاه کالیفرنیا سان فرانسیسکوˮ (University of California، San Francisco) در مطالعه اخیرشان اظهار کرده اند آنتی بیوتیک ˮآزیترومایسینˮ (azithromycin) در پیش گیری از علایم کووید-۱۹ در بیماران مبتلا به کرونا بستری نشده مؤثرتر از دارونما عمل نمی کند و حتی ممکنست باوجود تجویز گسترده، این آنتی بیوتیک احتمال بستری شدن بیماران را افزایش دهد.
به گزارش نیوزتل به نقل از ایسنا و به نقل از سای تک دیلی، “کاترین ای اولدنبرگ” (Catherine E. Oldenburg) استاد این دانشگاه اظهار داشت: این یافته ها از استفاده روزمره آزیترومایسین برای بیماران سرپایی مبتلا به عفونت کروناویروس سندرم حاد تنفسی ۲ پشتیبانی نمی کند.
آزیترومایسین، آنتی بیوتیکی است که به شکل گسترده بعنوان درمانی برای کووید-۱۹ در ایالات متحده و سایر نقاط جهان تجویز می شود. “اولدنبرگ” اظهار داشت: فرضیه ما این است که داروی مذکور دارای خواص ضد التهابی است که اگر این علایم در اوایل بیماری درمان گردد، ممکنست از پیشرفت آن جلوگیری کند؛ اما ما چنین چیزی مشاهده نکردیم.
در این مطالعه پژوهشگران ۲۶۳ فرد که آزمایش کروناویروس سندرم حاد تنفسی ۲ همه آنها هفت روز پیش از ورود به مطالعه مثبت شده بود را مورد بررسی قرار دادند. در زمان ثبت نام هیچ یک در بیمارستان بستری نشده بودند. در یک پروسه انتخاب تصادفی، ۱۷۱ شرکت کننده یک دوز خوراکی ۱.۲ گرمی آزیترومایسین و ۹۲ نفر پلاسیبو یکسان دریافت نمودند.
در روز چهاردهم مطالعه، ۵۰ درصد از شرکت کنندگان در هر دو گروه بدون علامت بودند؛ اما روز بیست و یکم، پنج نفر از شرکت کنندگانی که آزیترومایسین مصرف کرده بودند، با علایم شدید کووید-۱۹ در بیمارستان بستری شدند و این در حالی بود که هیچ یک از افراد گروه مصرف کننده دارونما در بیمارستان بستری نشدند.
پژوهشگران نتیجه گرفتند که درمان با یک دوز از داروی آزیترومایسین در مقایسه با دارونما با افزایش احتمال بدون علامت بودن بیماران مرتبط نیست.
“اولدنبورگ” اظهار داشت: بیشتر آزمایشاتی که تا حالا درباره داروی آزیترومایسین انجام شده، بر روی بیماران مبتلا به کووید-۱۹ شدید بستری در بیمارستان انجام شده است. مقاله ما یکی از نخستین مطالعات انجام شده است که در آن داروی مذکور با پلاسبو مقایسه شده است و نشان میدهد آزیترومایسین هیچ نقشی در درمان بیماران سرپایی مبتلا به کرونا ندارد.
این مطالعه با همکاری پژوهشگران دانشگاه استنفورد انجام شده و در تاریخ ۱۶ ژوئیه ۲۰۲۱ در مجله”American Medical Association” انتشار یافته است.