نیوزتل: لباس فضایی هم مانند دیگر پدیده های مربوط به صنعت فضانوردی با توسعه علم و فناوری طی چند دهه گذشته تغییرات زیادی پیدا کرده و تکامل یافته است. دلیل این ترقی، بالا رفتن دانش بشر از شرایط زیست در فضا از یک سو و کشف و ساخت موارد جدید و فن آوری های پیشرفته تر است.

به گزارش نیوزتل به نقل از ایسنا؛ اگر امروز ما به طرح هایی که در اوایل دهه ۱۹۶۰ برای ساخت لباس فضانوردان اعزامی به کره ماه به ناسا داده شد نگاهی بیندازیم در بین آنها به بعضی طرح ها بر می خوریم که بسیار بی مدلول و خنده دار هستند.

اما فراموش نکنید که ۵۰-۶۰ سال قبل، انسان نه امکانات و نه دانش امروز را داشت. یکی از این طرح های خنده دار لباسی بود که هیچ گاه مورد استفاده قرار نگرفت و در میان اهل فن به “بشکه ای با دو دست و دو پا” معروف شد.

این به اصطلاح لباس فضایی که توسط آلن هازارد استاد دانشگاه کالیفرنیا طراحی و حتی نمونه هایی از آن ساخته و آزمایش گردید گرچه ظاهری خنده دار دارد اما اگر تنها عیبش یعنی جای گیری زیاد آنرا کنار بگذاریم تمامی مشخصه هایی را که ناسا اعلام نموده بود، داشت.

مفصل های قابل انعطاف در ناحیه دست و پا، دید خوب و وسیع برای نگاه به اطراف و به سبب فلزی بودن، امنیت کامل در مقابل خورده ذرات فضایی و ریز شهاب سنگ ها را تامین می کرد. همین طور می توانست فضانورد را از تشعشات زیان آور کیهانی و خورشیدی محافظت کند.

یکی از مسایلی که آن روز برای دانشمندان هنوز حالت معمایی داشت، وضعیت گرد و غبار بر سطح ماه بود و خیلی از دانشمندان به سبب اینکه ماه جو ندارد همین طور جاذبه اش نسبت به زمین اندک است تصور می کردند سطح ماه به سبب برخورد مرتب شهاب سنگ ها غبارآلود باشد و این لباس می توانست با دادن دیدی بسیار وسیع به فضانوردان در بررسی اطراف کمک نماید.

مجله های معتبری چون “لایف” در آن زمان به معرفی این لباس دست زدند ولی ناسا در نهایت از قبول آن خودداری کرد چون کارشناسان این سازمان آنرا پر حجم تشخیص دادند. علاوه بر آن معتقد بودند اگر به هر علت فضانورد در ماه به زمین بخورد مانند لاکپشتی که روی لاکش قرار بگیرد، توانایی بلند شدن را نخواهد داشت و تحرک بیشتری از لباس توقع داشتند.

اما جالب است بدانید که بدنه فلزی همین لباس خنده دار ایده ساخت لباس هایی با بدنه فلزی را به طراحان لباس های فضایی داد و اینک لباس های ویژه راهپیمایی فضایی، چه در نوع آمریکایی و چه روسی دارای بالاتنه فلزی اما متناسب با فرم و شکل بدن انسان است و تنها دست و پای فضانورد در لایه های گوناگون پارچه ای یا مواد ترکیبی قرار دارد که آنها هم در ناحیه آرنج و زانو حدودا با الهام از لباس هازارد تولید شده اند تا تحرک لازم را به فضانورد بدهد.