به گزارش نیوزتل دانشمندان موفق به استخراج دی. ان. ای حشرات از کهربا شدند که همان صمغ فسیل شده درختان است.
به گزارش نیوزتل به نقل از ایسنا و به نقل از نیو اطلس، دانشمندان موفق به استخراج DNA از حشرات محبوس در کهربا شدند. البته یک نکته مهم وجود دارد که باید به آن اشاره کرد؛ حشرات موجود در این کهربا نه متعلق به گذشته دور بلکه مربوط به حدود سال ۲۰۱۴ هستند.
“کهربا”(Amber) به صمغ (انگم) فسیل شده درخت گفته می شود که معمولاً به سبب رنگ و زیبائی طبیعی آن از دوران نوسنگی دارای ارزش است. معمولاً از این ماده برای ساخت اشیاء تزئینی و جواهر استفاده می شود. از دوران باستان تا به امروز کهربا بعنوان سنگ جواهری بسیار باارزش بوده و به شکل های مختلف درآورده شده است. کهربا بعنوان عنصری در عطرها، عامل بهبودی در طب عامیانه و بعنوان جواهر مورد استفاده قرار می گیرد.
پنج طبقه کهربا وجود دارد که برمبنای ترکیبات شیمیایی آنها تعریف می شوند. از آن جا که منشأ آن صمغ نرم و چسبنده درختان است، کهربا در بعضی مواقع شامل اجزاء حیوانات و گیاهان بعنوان ناخالصی است.
هدف از این مطالعه اخیر بجای احیای دی ان ای دایناسورها، بیشتر در مورد کشف حدود حفظ دی ان ای است.
کهربا که همان صمغ فسیل شده درخت است، راهی مطمئن برای حفظ دی ان ای باستانی بنظر می رسد و تصور می شود که برای استخراج آن کافی است فقط یک سوزن سرنگ در آن فرو کنید و خون یک پشه یا کنه یا هر حشره به دام افتاده دیگر را بکشید و دی ان ای آنرا به دست آورید.
اما مسلماً این کار در زندگی واقعی به همین شکل ساده نیست. بحث های علمی زیادی در مورد مدت زمان دوام دی ان ای در اشکال مختلف وجود دارد. مطالعات بحث برانگیز ادعا می کنند که دی ان ای را در فسیل های دایناسورهای متعلق به ۷۵ میلیون سال پیش کشف کرده اند، اما اغلب متوجه شده اند که آنها آلوده به نمونه های جدیدتر بوده اند.
کهربا ممکنست یک روش حفظ و نگهداری مناسب تر به نظر برسد، برای اینکه قادر می باشد بافت های نرم مانند پرها، پوست و حتی سلول های خونی را حفظ کند. در دهه ۱۹۹۰ گزارش هایی در خصوص بازیابی دی ان ای حشرات باستانی از کهربا که قدمت آن ده ها میلیون سال بود، گزارش شده بود، اما این یافته های هیجان انگیز در مطالعات بعدی قادر به تکرار نبودند و موجب شد که جامعه علمی به کلی یافته های اصلی و ابتدایی را رد کند.
بدین سبب برای مطالعه جدید، تیمی از دانشمندان به رهبری دانشگاه “بون”(Bonn) تصمیم گرفتند تا دریابند که دی ان ای تا چه مدت می تواند در کهربا حفظ شود. اما آنها بجای شروع با نمونه های بسیار قدیمی، از جوانترین نمونه های صمغ درختان که حتی وقت آنرا نداشتند که تبدیل به کهربا شوند، شروع کردند.
“دیوید پریس” از پژوهشگران این تحقیق می گوید: بجای جستجوی دی ان ای در کهربای ۱۰۰ میلیون ساله یا بیشتر برای دیدن رستاخیز دایناسورها، ما باید با شناسایی آن در حشرات محبوس شده در چند سال قبل در صمغ درختان شروع می کردیم. نتایج ما نشان میدهد که در واقع می توان ارگانیسم هایی را که در صمغ درختان گیر افتاده اند، مورد مطالعه ژنتیکی قرار داد، بااینکه ما هنوز محدودیت زمانی آنرا نمی دانیم.

این تیم با دو قطعه صمغ متعلق به منطقه ماداگاسکار آغاز کرد که فقط دو و شش سال عمر داشتند. آنها نمونه هایی را از سوسک های آمبروزیایی گرفتار در داخل آنها به دست آوردند، سپس از روشی به نام واکنش زنجیره ای پلیمراز استفاده کردند. این روش به دانشمندان اجازه می دهد تا مقدار مواد ژنتیکی را تا حدی که قابل شناسایی باشد، تکثیر کنند و معمولاً در پزشکی قانونی برای تطبیق نمونه دی ان ای با دی ان ای مظنونین یا آزمایشات ویروس هایی مانند SARS-CoV-۲ استفاده می شود.
“کاترین یانسن” از پژوهشگران این مطالعه می گوید: این روش به ما امکان انجام چندین بررسی اصالت را می دهد تا بتوانیم اطمینان حاصل نماییم که دی ان ای شناسایی شده در آزمایشات ما واقعاً متعلق به سوسک های حبس شده در این صمغ بوده است.
نکته جالب این است که این تیم دریافت که آب در حشرات محصور شده در صمغ، بیش از آنچه تا حالا تصور می شد، دوام دارد که این خبر بدی برای شانس حفظ دی ان ای در دراز مدت است، برای اینکه آب سرعت تخریب دی ان ای را بیشتر می کند.
حالا که پژوهشگران دریافته اند که استخراج دی ان ای از صمغ درختان و کهرباها از نظر فنی امکانپذیر است، مراحل بعدی تجزیه و تحلیل به تدریج روی نمونه های قدیمی تر و با بهره گیری از روش های حساس تر برای تعیین میزان دوام دی ان ای صورت خواهد گرفت که فاصله آن بین ۲ سال تا ۱۰۰ میلیون سال خواهد بود.
این تحقیق در مجله PLOS ONE انتشار یافته است.