گروهی از دانشمندان دانشگاه آریزونای شمالی و دانشگاه جانز هاپکینز در مطالعه اخیرشان دریافته اند زمانی در منطقه ای از مریخ به نام ˮسرزمین عربیˮ(Arabia Terra) آب وجود داشته است.
به گزارش نیوزتل به نقل از ایسنا و به نقل از تی ای، سرزمین عربی یک ناحیه مرتفع وسیع در شمال مریخ است. این ناحیه وسیع شامل چند دهانه، غول دهانه های آتشفشانی، چندین ژرف دره و لایه هایی از سنگ های رسوبی است.
غول دهانه یا کاسه آتشفشانی(Caldera) پدیده آتشفشانی دیگ مانندی است که معمولاً بعد از فوران های آتشفشانی و بر اثر فرو ریختن زمینهای اطراف آتشفشان شکل می گیرد. غول دهانه به صورت گودال رُمبشی بزرگی در قله آتشفشان است که دارای شکلی مدور و در بعضی موارد کمی کشیده است و ابعاد آن چند برابر مجراهای درون آن است. این لایه های سنگی و شکل گیری آنها دانشمندان را مجذوب خود کرده است.
“آری کوئپل”(Ari Koeppel) محقق این مطالعه از دانشگاه آریزونای شمالی اظهار داشت: ما خیلی دوست داشتیم که می توانستیم از نزدیک به بررسی سنگ های روی سطح مریخ بپردازیم تا توسط آن درک بهتری از محیط گذشته مریخ و حدود سه تا چهار میلیارد سال پیش آن داشته باشیم و دریابیم آیا در آن زمان شرایط آب و هوایی مناسبی به منظور زندگی در سطح مریخ وجود داشته است یا خیر. ما علاقه مند بودیم بدانیم که آیا آب به صورت پایدار در آنجا وجود داشته است یا خیر و اگر بوده، چه مدت آب وجود داشته است و جو و دمای سطح مریخ چگونه بوده است.
دانشمندان این مطالعه برای درک نحوه ایجاد این لایه های سنگی به بررسی ” لختی حرارتی”(thermal inertia) این لایه ها پرداختند.
“لختی حرارتی” توانایی یک ماده در مقابل تغییر دما را مشخص می کند. ماسه با ذرات ریز و سست، به سرعت گرما را جذب کرده و از دست می دهد، در حالیکه یک تخته سنگ جامد تا مدت ها گرم باقی خواهد ماند.
دانشمندان خواص فیزیکی سنگ ها را در این ناحیه مورد نظر خود مورد بررسی قرار دادند و با انجام این کار، توانستند دریابند که این لایه ها گرچه جامد و سخت به نظر می رسند اما در واقع سست و درحال فرسایش بوده اند.
“کریستوفر ادواردز”(Christopher Edwards) از دانشکده نجوم و علوم سیاره شناسی دانشگاه آریزونای شمالی اظهار داشت: تابحال هیچ فردی به بررسی لختی حرارتی عمیق این رسوبات هیجان انگیز که بخش بزرگی از سطح مریخ را پوشانده اند، نپرداخته است.
برای این مطالعه، دانشمندان از چندین ابزار سنجش از دور تعبیه شده بر روی ماهواره های درحال گردش استفاده کردند.
کوئپل در پایان اظهار داشت: درست مانند زمین شناسان روی زمین، ما هم به سنگ ها نگاه می نماییم تا در مورد آنها اطلاعاتی به دست آوریم. در مریخ، ما کمی محدودتر هستیم چونکه نمی توانیم از نزدیک به بررسی آن سنگ پرداخته و نمونه ها را جمع آوری نماییم. ما کاملا به داده های ماهواره ای متکی هستیم. تعداد انگشت شماری ماهواره در مدار مریخ می چرخند و هر ماهواره دارای مجموعه ای از ابزارها است. هر ابزار نقش خویش را به درستی ایفا می کند و به ما کمک می نماید تا سنگ هایی را که روی سطح آن قرار دارند، توصیف نماییم. ما متوجه شدیم که این رسوبات بسیار کمتر از آن چیزی که قبلا همه تصور می کردند انسجام دارند که این امر نشان دهنده آن است که این مکان فقط برای مدت کوتاهی می توانست آب داشته باشد.

منبع: نیوزتل