نیوزتل: پژوهشگران پژوهشگاه ملی مهندسی ژنتیک و زیست فناوری یک ساختار نانویی هیبریدی ساختند که در محیط کشت سلولی، اثربخشی جالب توجهی روی بیماری پارکینسون دارد.

به گزارش نیوزتل به نقل از مهر، بتازگی مقاله ای با عنوان «The impact of hUC MSC–derived exosome-nanoliposome hybrids on α-synuclein fibrillation and neurotoxicity» در نشریه Science Advances انتشار یافته که در آن پژوهشگران پژوهشگاه ملی مهندسی ژنتیک و زیست فناوری به رهبری خانم دکتر دینا مرشدی جزییات جالب توجهی از تاثیر نوعی نانوساختار هیبریدی زیستی روی پروتئین های عامل پارکینسون در سلول های محیط کشت ارائه کردند.
فرهنگ علی اکبری، از اعضاء هیات علمی پژوهشگاه ملی مهندسی ژنتیک و زیست فناوری که در این پروژه همکاری دارد، درباره ی این فناوری می گوید: «بیش از ۱۵ سال است که روی توسعه ساختارهایی برای مقابله با پارکینسون کار می نماییم. قبل از این، سامانه لیپیوزومی ساخته بودیم که می توانست دارو را وارد سلول ها کنند و از تجمع پروتئین های آلفا سینوکلئین پیشگیری کند.»
آلفا سینوکلئین پروتئینی در بخش عصبی است که بیشتر در پایانه های آکسون نرون های مغز وجود دارد. تجمع این پروتئین و فیبریل شدن آنها می تواند منجر به بیماری هایی نظیر پارکینسون شود.
این گروه تحقیقاتی در پروژه ی قبلی خود نانوسامانه لیپوزومالی ساخته بودند که دارویی را با خود حمل می کرد. این دارو مانع اتصال مونومرها به هم می شد و از تجمع فیبریل های پروتئینی جلوگیری می کرد.
در این پروژه جدید آنها به سراغ راهبرد اگزوزم رفتند، اگزوزمی که از سلول های بند ناف انسان استخراج شده است. بگفته دکتر علی اکبری سلول های بندناف از ترشحاتی برخوردار می باشند که می تواند روی بافت ها اثربخشی درمانی داشته و در نتیجه این گروه ایده استفاده از اگزوزم های بند ناف را مطرح نمودند، با این پیش فرض که این اگزوزم ها نیز اثرات درمانی دارند.
در این مقاله جدید، تیم تحقیقاتی دکتر مرشدی هیبرید نانولیپوزوم و اگزوزم را برای مقابله با پارکینسون مورد استفاده قرار داد. این ساختار هیبریدی، هم از نظر اثربخشی دارویی که داخل لیپوزوم قرار داده شده و هم از نظر اثربخشی خود اگزوزم و لیپوزوم نتایج امیدوارکننده ای بدنبال داشت.
نتایج روی محیط کشت نشان داد که این ساختار هیبریدی اثربخشی بیشتری نسبت به سامانه پیشین این گروه داشت و از تجمع پروتئینی جلوگیری کرد و همین طور سبب باز شدن ساختارهای فیبریلی شد. از طرف دیگر به سبب نوع دارویی که در این ساختار هیبریدی وجود دارد و خواص آنتی اکسیدانی آن، گونه های سمی اکسیژن کمتری در محیط کشت دیده شد. یکی دیگر از جنبه های مثبت این ساختار هیبریدی، افزایش شانس عبور از سد خونی مغز است که این مساله اثربخشی درمان را بیشتر می کند.
دکتر علی اکبری می افزاید: « این کار در محیط کشت و بصورت برون تنی انجام شده و در قدم بعد ما بدنبال استفاده از آن بصورت درون تنی و روی موش های آزمایشگاهی هستیم. هرچند که تا رسیدن این فناوری به بازار راه طولانی مانده است اما همین نتایج اولیه نیز بسیار امیدوارکننده است.»

منبع: نیوزتل