نیوزتل: دانشمندان در مطالعه اخیرشان مکانیزمی را شناسایی کرده اند که اجازه می دهد سلول های سرطان پستان در دیگر قسمت های بدن مخفی و سپس پس از چند سال دوباره فعال شوند.

به گزارش نیوزتل به نقل از ایسنا و به نقل از مدیکال اکسپرس، نتایج آزمایشات دانشمندان بر روی سلول های انسانی و موش های زنده، نشان دادند که مکانیسم غیرفعال کردن داروها یا دستکاری ژن، سلول های سرطانی را کنترل می کند و مانع از گسترش آنها می گردد.

حدود ۹۰ درصد علت مرگ و میر در بیماران مبتلا به سرطان پستان توسط “متاستاز”(metastasis) رخ می دهد. متاستاز به گسترش و مهاجرت سلول های سرطانی از یک بافت به بافت های دیگر، گفته می گردد.

دانشمندان کوشیده اند تا متوجه شوند که چگونه سلول های سرطانی می توانند دهها سال پنهان باقی بمانند و چه چیزی باعث فعال شدن دوباره آنها می گردد.

“کنت هانتر”(Kent Hunter)، یکی از پژوهشگران “موسسه ملی سرطان”(NCI) در بتزدا اظهار داشت: نتایج ما نشان داده است که سلول های سرطان سینه می توانند در طولانی مدت با استفاده از پروتئین سلولی شناخته شده به نام “اتوفاژی” در بدن بیماران زنده و غیر قابل شناسایی باقی بمانند.

اتوفاژی زمانی رخ می دهد که هر نوع سلول سالم یا سرطانی، اجزای داخلی را مجبور به زنده ماندن در محیط استرس زا و مغذی می کند.

اتوفاژی بدین مفهوم است که سلول اجزای خویش را در غشایی بسته بندی کرده، بعد این مجموعه با اندامک های بازیافت سلول درمی آمیزد تا آنزیم های لایزوزوم، مواد مورد نظر را تخریب کنند. بدین ترتیب در اتوفاژی بخش های بلا استفاده تخریب می شوند تا انرژی کافی برای تولید بخش های جدید حاصل گردد.

در این تحقیق محققان توضیح می دهند که چرا درمان های فعلی مانند جراحی و شیمی درمانی نمی توانند منجر به ریشه کن شدن سلول های سرطان سینه شوند.

هانتر اظهار داشت: خیلی از داروهای سنتی ضد سرطان برای هدف قرار دادن سلول های جدا شده، طراحی شده اند. با این حال، سلول های مخفی، غالبا جدا نمی شوند و نسبت به این نوع داروها مقاوم هستند.

این واقعیت که آنها در جای دیگری در بدن پنهان می شوند، به سلول ها هم کمک می نماید تا زیر بار درمان های موضعی نروند. طی یک آزمایش، محققان سلول های سرطانی مخفی را به موش ها تزریق کردند.

نیمی از موش ها یک داروی مهارکننده که مانع از اتوفاژی می شد را مصرف کردند، در حالیکه دیگر موش ها داروهای مصنوعی مصرف کردند. در آزمایش دوم، آنها یک ژن را اصلاح کردند که اتوفاژی را کنترل کند.

نتایج این مطالعه نشان داد که هر دو روش به طور قابل توجهی میزان بقای سلول های سرطانی را کاهش داده و مانع از گسترش آنها می شوند.

بدون استفاده از اتوفاژی، سلول های سرطانی ماده سمی را به وجود می آورند و به میتوکندری ها که واحدهای تولید انرژی در سلول ها هستند، صدمه می رسانند.

هانتر اظهار داشت: برای تعیین اینکه آیا درمان در انسان ها هم موثر خواهد بود یا خیر، باید یک آزمایش بالینی صورت گیرد.

این مطالعه در مجله ” Nature Communications ” منتشر گردید.