نیوزتل: پژوهشگران می گویند همسترهایی که بر اثر ویرایش ژن فاقد یک گیرنده هورمونی کلیدی بودند، رفتارهای اجتماعی غیرمنتظره ای را از خود نشان دادند.
به گزارش نیوزتل به نقل از ایسنا و به نقل از نیو اطلس، محققانی که روی همسترهای دستکاری شده ژنتیکی آزمایش کردند، دریافتند که زیست شناسی پشت رفتار اجتماعی ممکنست پیچیده تر از آن چیزی باشد که ما تا حالا فکر می کردیم.
این تیم از روش ویرایش ژن موسوم به “کریسپر”(CRISPR) برای مسدود کردن یک مسیر سیگنالینگ عصبی شیمیایی بهره برد و متوجه شد که رفتارهای اجتماعی حیوانات به روش های غیرمنتظره ای تغییر کرده است.
کلید این مطالعه، یک هورمون به نام “وازوپرسین”(vasopressin) است. این هورمون ضمن عملکردهای دیگر، در رفتارهای اجتماعی همچون پیوند عاطفی با شریک زندگی، انگیزه جنسی، همکاری، ارتباطات اجتماعی، تسلط و پرخاشگری نقش کلیدی دارد.
دانشمندان در تحقیقات گذشته، “وازوپرسین” را برای کودکان مبتلا به اوتیسم تجویز کرده اند و به بهبود رفتارهای اجتماعی دست یافته اند.
دانشمندان دانشگاه ایالتی “جورجیا” برای این مطالعه جدید، مسیرهای عصبی شیمیایی را که “وازوپرسین” روی آنها کار می کند، بررسی کردند. آنها برای انجام این کار از روش CRISPR برای مهندسی ژنتیک همسترهایی که فاقد گیرنده ای که وازوپرسین به آن متصل می شود به نام “Avpr1a” استفاده کردند و همسترهای ویرایش شده تغییراتی را در رفتارهای اجتماعی خود نشان دادند، اما این تغییرات شامل تغییراتی نبود که پژوهشگران انتظار داشتند.
“الیوت آلبرز” محقق ارشد این مطالعه اظهار داشت: ما واقعاً از این نتایج شگفت زده شدیم. ما پیش بینی می کردیم که اگر فعالیت “وازوپرسین” را حذف نماییم، هم پرخاشگری و هم ارتباطات اجتماعی را کاهش می دهیم. اما برعکس این صورت گرفت.
همسترهایی که “Avpr1a” از آنها حذف شده بود، به طرز عجیبی نسبت به همسترهای گروه کنترل که ویرایش نشده بودند بطور قابل توجهی سطوح بالاتری از رفتار ارتباط اجتماعی از خود نشان دادند. این رفتارهای اجتماعی هم مثبت و هم منفی بود و حیوانات مهندسی ژنتیکی شده نیز پرخاشگری بیشتری نسبت به همجنس های خود نشان دادند. جالب اینجاست که این امر در همسترهای نر و ماده متفاوت می باشد و همسترهای نر به طور معمول تهاجمی تر از ماده ها هستند.
این تیم می گوید که این یافته نشان میدهد که زیست شناسی پشت رفتارهای اجتماعی پیچیده تر از آن چیزی است که دانشمندان تا حالا تصور می کردند. جهت بررسی این که این هورمون چگونه ممکنست بر تفکر علمی در مورد رفتار اجتماعی انسان تأثیر می گذارد و این که آیا می تواند راه های جدیدی را برای درمان های بالقوه اختلالات عصبی-روانی کشف کند به کار بیشتری نیاز است.
“آلبرز” می گوید: بااینکه می دانیم که “وازوپرسین” با عمل در برخی از مناطق مغز، رفتارهای اجتماعی را بیشتر می کند، اما ممکنست اثرات جهانی تر گیرنده “Avpr1a” مهارکننده باشد. ما این سیستم را آن طور که فکر می کردیم درک نمی نماییم. یافته های غیرواقعی به ما می گویند که باید درباره عملکرد این گیرنده ها در سراسر مدارهای مغز و نه فقط در مناطق خاص مغز فکر نماییم.
این تحقیق در مجله PNAS انتشار یافته است.

منبع: newstel.ir