نیوزتل: پژوهشگران با بررسی تکه هایی از پوسته تخم های باستانی پرندگان بی پرواز متعلق به ۵۰ هزار سال پیش که ۴۰ سال قبل کشف شده است، تایید نموده اند که نخستین استرالیایی ها تخم های غول پیکر پرندگان بی پرواز را می خورده اند که همین مورد احیانا منجر به انقراض آنها شده است.
به گزارش نیوزتل به نقل از ایسنا و به نقل از آی ای، قرن ها پیش، پرندگان بی پرواز غول پیکر نظیر “اردک های شیطانی” در زمین پرسه می زدند. همانطور که از نام آنها پیداست، آنها پرندگان بی پرواز غول پیکری با منقاری بزرگ بوده اند که ۲ متر قد و ۲۰۰ کیلوگرم وزن داشته اند.
آیا می توانید تصور کنید که در کنار این موجودات زندگی می کنید؟ نخستین انسان های ساکن استرالیا این تصور را زندگی می کردند و با خانواده این پرندگان غول پیکر که حالا منقرض شده اند، همزیستی داشته اند.
اما همه چیز در مورد آنها وحشتناک نبوده است، چونکه این پرندگان، تخم های بسیار زیادی می گذاشتند که به اندازه یک طالبی بوده و بیش از ۲۰ برابر وزن یک تخم مرغ متوسط وزن داشته است و از آن بعنوان یک منبع پروتئینی مهم استفاده می شده است.
هم اکنون، حتی با وجود ناپدید شدن این پرندگان باستانی از روی زمین، قطعات پوسته تخم آنها متعلق به ۵۰ هزار ساله پیش کشف می شود که کامل ترین آنها ۴۰ سال پیش کشف شده است.
پژوهشگران نتوانستند در مورد این که این تخم دقیقا متعلق به چه حیوانی بوده است، به توافق برسند. برخی آنرا متعلق به گونه “Genyornis newtoni” می دانند، در حالیکه برخی دیگر معتقدند این پوسته ها متعلق به پرندگان “Progura” عضو منقرض شده گروهی از گونه ها به نام “مرغ های پابزرگ”(megapodes) هستند. پروگوراها پرندگانی شبیه به مرغ بودند که پاهای بزرگی داشتند و تنها بین ۵ تا ۷ کیلوگرم وزن داشتند.

پرندگان بی پرواز گروهی از پرندگان هستند که توانایی پرواز را در راه تکامل از دست داده اند. حالا ۴۰ گونه از این پرندگان باقی مانده اند که شترمرغ، شترمرغ استرالیایی و پنگوئن از معروفترین آنها هستند. تمام آنها اجدادی پروازگر داشته اند، اما به دلیلهای مختلف این توانایی را در طول زمان از دست داده اند. با اهمیت ترین دلیل آن نیز نبودِ شکارچیان طبیعی بوده است. بیشتر پرندگان بدون پرواز در جزایری بدون پستانداران شکارچی زندگی می کنند و در نتیجه نیازی به حفظ قابلیت پرواز که انرژی زیادی طلب می کند، نداشته اند.
شترمرغ یک مورد استثنایی است که در کنار انبوه شکارچیان طبیعی زندگی می کند و به نظر می آید اندازه بزرگ، پاهای نیرومند و سرعت بالا او را قادر کرده تا از پرواز بی نیاز شود.
خیلی از پرندگان اهلی مثل مرغ خانگی و اردک و غاز هم توانایی پرواز را تا حد زیادی از دست داده اند، اما نوع وحشی آنها قادر به پرواز است و آنها هم از نظر ساختار بدنی همچنان قابلیت پرواز دارند.
خیلی از پرندگان بدون پرواز با ورود انسان به جزایر منقرض شدند. شکار این پرنده ها و تخم هایشان توسط انسان و حیواناتی که توسط انسان به این جزایر وارد می شدند (همچون موش ها، گربه ها، سگ ها و خوک) موجب انقراض این حیوانات شد که روشی برای دفاع از خود در مقابل چنین شکارچیانی نداشتند.
“جوزفین استیلر” استادیار دپارتمان زیست شناسی دانشگاه “کپنهاگ” و یکی از پژوهشگران این مطالعه جدید توضیح داد: تجزیه و تحلیل ما از توالی پروتئین تخم ها به وضوح نشان داده است که این پوسته های تخم نمی توانند از مرغ های پابزرگ و پرنده پروگورا بیایند.

حالا با انتشار این مطالعه جدید که در مجله PNAS انتشار یافته است، بحث ها به انتها رسید، چونکه پژوهشگران دانشگاه “کپنهاگ” و همکاران بین المللی شان نشان دادند که این تخم ها فقط می توانند به آخرین بازماندگان پرندگان بی پرواز اردک مانند و از رسته “بزرگ زیاگان”(megafauna) تعلق داشته باشند که “اردک های شیطانی(Demon Ducks of Doom) نام داشتند.
اصطلاح بزرگ زیاگان به جانوران بزرگ یا عظیم الجثه گفته می شود. این ها جانورانی هستند که وزنی بیش از ۴۵ کیلوگرم (در بعضی منابع ۱۰۰ کیلوگرم) دارند. همین طور در منابع دانشگاهی، بزرگ زیاگان اغلب به آن گروهی از جانوران که جثه ای بزرگتر از انسان دارند و نیز اهلی نشده اند، اطلاق می شود. این اصطلاح خصوصاً در اشاره به جانوران بزرگ جثه ساکن بر زمین در دوران “پلیستوسن” همچون ماموت ها به کار می رود. بیشتر این جانوران در شمال اوراسیا، قاره آمریکا، و استرالیا در حدود ۱۰ تا ۴۰ هزار سال پیش منقرض شده اند.
“متیو کالینز” یکی از نویسندگان این مطالعه که حوزه تحقیقاتی او ژنتیک تکوینی است، می گوید: آنها فقط می توانند اردک های شیطانی باشند و به همین دلیل، ما به یک بحث طولانی و داغ در مورد منشاء این تخم ها اختتام داده ایم.
این بدان مدلول است که تجزیه و تحلیل دی ان ای نقش مهمی در نسبت دادن تخم ها به پرنده ی مادر مناسب ایفا کرده است.
پژوهشگران پروتئین های پوسته تخم کشف شده در تپه های شنی را در دو مکان مختلف در جنوب استرالیا تجزیه و تحلیل کردند. سپس با جمع آوری قطعات مختلف پروتئین، آنها را به ترتیب مناسب مونتاژ کردند و با استفاده از هوش مصنوعی ساختار آنها را بررسی کردند.
توالی های پروتئین مجموعه ای از کدها را برای ژن ها در اختیار پژوهشگران قرار داد که توانستند آنها را با ژن های بیش از ۳۵۰ گونه زنده از پرندگان مقایسه کنند.
پژوهشگران می گویند، ما از داده های پروژه “B۱۰K” که هم اکنون حاوی ژنوم تمام نیاکان اصلی پرندگان است، استفاده کردیم تا بتوانیم بفهمیم پرنده منقرض شده به کدام گروه از پرندگان تعلق داشته است و دریافتیم که متعلق به “پروگورا” است.
“کالینز” می گوید: ما از اینکه با انجام یک مطالعه میان رشته ای از تجزیه و تحلیل توالی پروتئین برای روشن کردن تکامل حیوانات استفاده کردیم، هیجان زده ایم.

نقش کلیدی انسان ها در انقراض پرندگان
مطالعات پیشین روی تکه های این تخم ها نشان داد که پوسته ها پخته شده و در آتش دان ها رها شده اند. آثار زغال گونه روی سطوح پوسته این تخم ها شواهدی کافی بود که نشان دهد تخم ها تقریباً ۶۵ هزار سال پیش توسط نخستین انسان ها در استرالیا خورده شده اند.
بر طبق این فرضیه، این کار می توانسته به انقراض گونه های مختلفی از پرندگان بی پرواز در ۴۷ هزار سال پیش نیز منجر شده باشد.
با آنکه هیچ مدرکی دال بر قصابی این پرندگان در سوابق دیرینه شناسی وجود ندارد، اما پروفسور “گیفورد میلر” یکی از نویسندگان ارشد این مطالعه از دانشگاه “کلرادو” در اطلاعیه ای اظهار داشت: با این وجود، تکه های پوسته این تخم ها با الگوهای سوختگی منحصربه فرد مطابق با فعالیتهای انسانی در مکان های مختلف در سراسر این قاره یافت شده اند.
وی ادامه داد: این نشان داده است که انسان های اولیه لزوماً این پرندگان عظیم را شکار نمی کرده اند، بلکه بطور معمول به لانه های آنها حمله می کرده و تخم های غول پیکر آنها را برای تامین غذای مورد نیازشان می دزدیده اند و استفاده بیش از اندازه تخم ها توسط انسان ها احیانا منجر به انقراض این پرندگان شده است.
در آخر گفتنی ست که حل معمای منشاء تخم های باستانی استرالیا می تواند در آینده به دانشمندان برای درک تکامل انسان کمک نماید.

منبع: newstel.ir